AY’ýn þavký vurur yüzüne, Soðuk gecede. Daraðacýna, Gülümseyerek. Asýlmýþ ilmiðin ucunda sallanýr, Titrer gibi sanki. Nedenler ve niçinler arasýnda, Karamsar kalmýþ hüzünlü yüzü. Esen yelin uðultusuyla ansýzýn, Can hýraþ bir çýðlýk yýrtar geceyi. Ve son nefesin etrafa yankýsýyla, Bozulur gecenin sessizliði. Derken bir ürperti alýr, Þaþkýn ve korkuyla bakan gözleri. Alýnan bir CAN’a baktýkça, Hafýzalara kazýnýr asla silinmez . Onu görenler yaþadýkça unutamaz, Ta ki son nefeslerini verene kadar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.