Güneşi Öptüm

ilk istasyonda kesildi uykunun bileti
kefensiz adamlarý katletti yol boyunca
kýraç topraklarda susuz kalan uçurumlar
döndükçe savruldu ateþin kývýlcýmlarý
dipsiz kuyulara düþtü gölgem
senin coðrafyanda bölündü gece

hasretin boyu çekti yine
uzun ince kývrýlan yola düþtü gün/eþ


gök gürledi/ þimþek çaktý
kayýp kentin yýldýzlarýndan döküldü
dudaðýmda gülümseme
deðmese de tenin tenime
heyecanlý bulutun gözlerinden yaðdým dudaðýna


hayalini eþ tutup sýkýldýðý boþ koltukta
uzayan heyamola da uyuþtu kaldýrýmlar
daha þafaða çok var
çið çoktan yaðdý yüreðinin mavisine
güz asi yaðmura gebe
bekle geliyorum özlenen son/bahar


içmeden daha günü sabah kahvaltýsýnda
ve taranmamýþ düþlerine belik yapsak vuslatý
dokunmasa hicran yeli maþuk’un saçlarýna
hep öylece döþesek sevdayý ankaray geçidine


teyel atýp topuðundan mutluluðu
kazýk çaksak gidiþ-dönüþ rýhtýmýna
sol þeritten hýzla akmasa zaman
þakaðýmda heyecanýn son kurþunu
ter/kan içinde
güneþi öptüm


Ümmü AÞCI
(üma)



Sosyal Medyada Paylaşın: