Kayıp..

yüreðimden korkularý kovalarken,
yalnýz kalýverdim bir anda
bu kocaman dünyada..
nerden bilebilirdim ki,
korku ve sevginin kardeþ olduklarýný..

ilk sevgiyi annemden öðrenmiþtim..
bana hep gösterdiði
süpürgenin topuðunda
korku ile tanýþmýþtým..
sonra o sonsuz sevgisi gelirdi yüreðime
o zamandan beri korkarým sevgiden..
çünkü hep korkudan sonra geliyordu sevgi.

kazanmadan önce
kaybetmekten korkmayý öðretti hayat bana.
oysa kazanmak sevgiydi..
kaybetmek ise korku..

yakýn bir zamanda korkularýmý
savuþturdum hayatýmdan..
ve sevgisiz kaldým..
sevginin korku ile kardeþ olduðunu
ben nerden bilirdim ki...

ben bu kadar korkak deðildim..
yüreðime hep sevgi saldým..
sevgi kalleþlik yaptý :(
yanýnda hep korkular getirdi..

þimdi korkusuzum..
ve sevgisiz :(

giderken korkularým baþýmdan,
kardeþleri sevgiyi de
götürdüler beraber,
ardý sýra..

þimdilerde ne mi yapýyorum,
kovaladýðým korkularýmý
davet ediyorum tekrar
bu yalnýz kalmýþ yüreðime

sevgiyi de getirmelerini ümit ederek......

_gÖKHAnN_
Sosyal Medyada Paylaşın: