Tanrýnýn elleri rüzgar olup dokunur daðýn yeþil yorganýna Bakarken uzaklardan sýcacýk yeþil bir battaniye gibiydi orman Dað onu, o daðý korur, saklardý Kar yaðar, güneþ açar, sonra ateþ düþer
Yanar Yanardý
Zamanýn koynuna düþmüþ yorgunluk!
Adýn neydi senin? Dað mý, orman mý, gürgen mi, meþe mi?
Þimdi kül!
Sahi, ateþ düþene kadar adýn neydi?
Tanrýnýn nefesiyle uçar kuþlar, gökyüzü onlarýn sanma Onlar gökyüzünün ta kendisi Gökyüzü kuþlarý, kuþlar gökyüzünü saklardý Güneþ açar, kar yaðar, kuþlar göçerdi
Tanrýnýn öfkesiyle kudurur deniz Dalgalar birbirine girer Deniz topraða toprak denize karýþýr Balýklar öldüðünde karýncalar bayram eder Karýncalar suya düþtüðünde balýklar Birbirine yem edilmiþ zamane oyuncaklar
Ve yine koynuna düþmüþ insan!
Sahi düþene kadar adýnýz neydi? Sosyal Medyada Paylaşın:
Hümeyra Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.