HUZNÜN PENCERSİNDEN

Geceleri pencere kenarýna geçip geleceðe bakardý. Sanki geleceði görüyormuþ gibi.
Onunki geleceði görmek deðildi sanýrým. Kurduðu hayallere dalýp gitmekti. Gün yüzüne çýkaramadýðý, acýsýný içten içe an be an hissettiði, içten içe eridiði hayallere…
Rüzgâr yine hüznün farklý bir tadýnda þarký söylüyordu ona ama onun dinlediði þarký hep aynýydý. Acý…
Kâh yýldýzlara bakýp simsiyah gökyüzünde kayboluyor kah yaðmurlu bir günde mezar taþýnda umutsuzluk içinde umut arýyordu. Umudunun adý ise hep hüzündü. Bir yaprak misali hayalleri nereye iterse o hep o tarafa uçuyordu kuþ gibi hafif ve bir o kadar da kendinden emin.
Kalem kâðýt çýkarýp bir bir dökerdi gözyaþý gibi masum ve hüzün dolu hayallerini. Almýþ eline kalemi yüreðinin götürdüðü yere gidiyordu sanki kan çanaðýna dönmüþ gözlerindeki uykuya inat…
Sonra gözleri geliyor aklýna bir kereye mahsus olarak gördüðü ve ömrüne aksettirdiði gözleri…
Zamana baktýðýnda 25 yýl geçmiþtir çoktan. Ama o gecen zamanýn bile farkýnda olmamýþtýr. Gözleri gözlerinin önündeyken, hep kaçýrdý bakýþlarýný bakýþlarýndan hayali de olsa bulamadý o cesareti kendinde. Hani ok yaydan çýkýp kalbe saplanýr ya bir anda, iþte onun kirpikleri de bir ok misali daðlýyordu sanki yüreðini tebessüm edip bakýþlarýný kaçýrmaktan baþka bir þey yapamýyordu.
Hayata küsüp savrulduðu uçurumlarda hep gözlerine takýlý kaldý yüreði, bir türlü düþemiyordu yüreðinden gözleri. Kendi varlýðýný inkâr edip onun varlýðýyla yasamayý öðrendi koskoca 25 yýl. Tutmasa da elini dokunmasa da saçlarýna kokusunu içine çekemeyip sarhoþ olmasa da piþman deðildi asla çünkü onun gözleri yüreðini titretmiþti bir defa.
Her gece hüzne dalýp acýnýn deminde demlenmekten ne utanýyordu ne de piþmandý çünkü inançlýydý o, geleceði pencere kenarýnda yýldýzlara bakýp rüzgârýn söylediði þarkýda buluyordu.
Çünkü inanýyordu gecenin ardýnýn aydýnlýk ve biliyordu yapraðýný döken aðacýn bir gün filizlenip çiçek açacaðýna…

Sosyal Medyada Paylaşın: