Aðarsýn istiyorum artýk gün,
Buzlarý eritecek ýsýlarda.
Güneþ sokulsa kuytu kalmýþ her yere,
Isýtabilir mi korlarla yanan ocaðý da?
Umutlarý büyüten pýnarýn suyu kurudu,
Katran þiirler içiyorum bu aralar.
Kýrmýzý beyaz olsa fidanlarýn rengi,
Kaplasa baþtan baþa yurdu,
Gölgesi yine kara olur muydu?
Çekirgeler sýçrarken oradan oraya,
Çakallar tarlada ki zeytin dalýný eziyor.
Ürkütülen ak güvercin vuruyor kendini griye,
Gökyüzü nimbuslardan beziyor,
Mavinin üzerinde karanýn iþi ne?
Anneler yaðmur bulutlarýný giyerken,
Çocuklarýn uçurtmalarý ýslanýyor.
Dolambaçlý yollarda umut eþelerken,
Kan oturuyor küçük parmaklara.
Kirli ellerde yetim gömlekler dikiliyor,
Acýmasýzca giydiriliyor masum çocuklara.
Ellerim uzansýn istiyorum tüm evrene,
Tutmak düþmeden yýldýrýmý,
Beyaz güvercini yakalamak,
Býrakmak ürkek çocuklarýn ellerine.
Endiþeler top-tüfekle saldýrýyor üzerime.
Bir kalkan bekliyorum,
Allarla beyazlarla yýkanmýþ,
Denizin mavisi, baþaðýn sarýsýyla boyanmýþ.
Daðýtamýyorum, çöken karabasanlarý,
Süpüremiyorum, insanlarýn üzerindeki ölü topraðýný.
Gerçekler yazýyorum masal olmayan,
Uyuyor tüm ülke, prenses uyandýramýyor onlarý.
Ey; eline fýrça alýnca kendini ressam sanan,
Yeryüzünü kýzýla boyadýn, siyahý vurma ufuklara.
Var gücümle haykýrýyorum, duyun artýk sesimi,
“KAHVERENGÝ TOPRAK BIRAKIN ÇOCUKLARA ”
4/10/2012
Zehra Atasoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.