Gündüzler bulanýk, çetrefilde saatler,
Gözüme deðmiyor, gecenin kara yüzü.
Yaðmur tanesinde, asýlýdýr vaatler,
Ýki küçük lambaya, tavandýr gökyüzü.
Yýlgýn günlerim çoktur, heybemde toplarým,
Sýký tuttuðum güneþ, avucumda üþür.
Kömürün karasýný, fýrçaya saplarým,
Gün dönmeden siyahlar, beyaza dönüþür.
Aynamý yalancý, yoksa ben miyim kanan,
Alýp gider baþýný, geri gelmez kuþlar.
Yeni bir çentiktir, yorgun alnýma konan,
Son hýzla aþaðý, yuvarlanýr yokuþlar.
Girdimi ikindi, baþlar akþam tasasý,
Söyleyiþ mi farklý, yoksa sözler mi inat.
Meðerse bu hanýn, deðiþmezmiþ yasasý,
Ne yapsam kanunu, iþletiyor kâinat.
Kaç çile damýtmýþým, ucunda oluðun,
Dittiðim dert sandým, kendim olmuþum lime.
Sorgular maksadýný, yaþam her soluðun,
Ne söz iþe yarar, ne teskindir kelime
Nasibimi alýrým, bir gün bende çaðrýdan,
Ömür derin bir kuyudur, sanmayýn dipsiz.
Küçük bir köþedir, dualarým Tanrý’dan,
Dilerim orada, býrakmasýn sahipsiz.
9/12/12
Zehra Atasoy
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.