mutlu son...

bilmediðime giden yolculuðumda
bir menzilde yakalandým
daha soluklanmadan
aþký kalbimde ham yakalayandým…

yüreðimin cezvesinde piþirdim
o aþkýn kahvesini
sýrasýyla içtim;
þekerli,
orta,
acý,

herkes gibi
bakýþlara kanmýþtým
sözlere inanmýþtým
birlikte içersek bu kahveyi
ben her yere sýðarým sanmýþtým

olmadý
kendi kendime yanandým...
dahasý bununla kalandým...

herkese benzer
acýdý... acýtýldým...

son nokta; nefretin eþiðinden
bir manevrayla zor dönüþ yaptým

deðmezmiþ anladým…

ufaladým her gün aþký biraz daha
yem yaptým yüreðimin kuþlarýna
kalanlarý
asi rüzgarlara býraktým
savurdular zamanla;
’
’
’
eylül
ekim
kasým…

ayrýldým menzilden,
baþladým,
içimde büyük bir erkeyle
tekrar bilmediðime yol almaya..

iþte buna denirdi mutlu son diye!

mutlu son diye ben yüreðime
bu " BÜYÜK BÝTÝRÝÞÝ" kazýyandým iþte...



( Dilek KARSLIOÐLU )


Sosyal Medyada Paylaşın: