VEDA MEKTUBU
Dudaktan kalbe iþlerken öpüþmeler
Düþer aþkýn ateþi yüreðe
Ýlk sevdalar tutuþurken kapý eþiklerinde
Bin gelincik açardý parmak uçlarýnda
Gözlerinde bir bahar sevinciyle uyanýrken sabahlara
Yüzde tebessümle sarýlýrsýn güneþe
Her görüþmede camlara çizersin gökkuþaðýný
Çayýndaki þekere karýþýrken sözler
Ýçindeki serçeleri býrakýrsýn boþluða
Kesilirken ayaklarýn yerden uçarsýn
Küçük bir masada kurarsýn büyük hayalleri
Pembe panjurlarýn açýk olduðu küçük evler
Ýkide çocuk olurdu evcilik oyununda
Dalýndan koparýlan her gonca sunulurken canana
Gece ten özlemi büyütürsün koynunda
Burnunda tüterken sevdiðinin gözleri
Dalýp gidersin kayan yýldýzlarla
Saatlerin aðýr iþleyiþinden uzar karanlýk…
Þafaðýn kýzýlý gül dökerken kirpiklere
Kavuþma telaþýn baþlar ertesi günün sevinciyle
Aðzýnda durmaz henüz söylenmemiþ þarkýlar
Kýrdan toplanmýþ papatyayla beklersin pastanede
Kýrlangýcýn gagasýndan düþerken masaya sarý bir mektup
Kurþun gibi saplanýrken ayrýlýk satýrlarý
Sallanýr sandalye sallanýr yer solarken papatyalar
Sokak ortasýnda sýrýlsýklam ýslanýrsýn
Yýkýlýrken hayallerin yaðmalanýr sol yanýn…
Yaslanýr sýrtýn son yapraðýný dökmüþ çýnara
Kabuðuna çizdiðin harfler kanarken aðaçtan
Çöker dizlerin yýðýlýrken gazellerin üstüne
Elindeki mektup savrulur veda sonrasý fýrtýnada
Bir aþk biterken sonbaharda
Kala kalýrsýn yalnýzlýðýnla
Susar sarýlýrsýn kendi kendine
Valizsiz terk edersin yaþadýðýn kenti
Arkandan seslense de hatýrlar
Bilirsin bu mevsimde gitmen gerektiðini….