MAYIS YANIĞIYDI TENİME VURAN...

Gülüþünden bir nimet koparýrcasýna týrmanmýþtým sevda tepesine.Lakin sýnanmýþ öykü ile karþýlamýþtý sevda tepesini yurt edinmiþ aþýklar.





Tenime vuran mayýs rüzgarýydý.
Kollarýný iliklemiþti resimler,parmaklarýndaydý yalnýzlýk.
Lehçesi çözümlenmemiþ kelimeler ardý sýra kopuyordu kýyamet tanrýçasýndan.
Aþk bahçesinin arka tarafýnda zincire vurulmuþtu þizofreni sayýklanmalar.
Gurbete püsküllü hayalleri adýyorduk. zamane çoçuklarý oluyorduk.




Kýrmýzý toprak ile yýkanýyordu bedenimden tasalanmýþ rüyalar.
Hâr nidasýnda yakýyordu
Periþanlýðýmýn gölgesindeydi
Koca koca yýkýlýyordu aþkýn sutunlarý.
Geriye kalan kan çanaðýna dönmüþ belirsiz bir enkaz!!!





Buruþmuþ haldaþlýklardan sýyrýk bir duman alýyordu,birikmiþ umutlar.
Dilimin köhne aksaný bozuk çalýyordu
Uykularým yeni bahara kucak açýyor.
Gözlerim kýrlangýç kuþlarýnýn koltuklarýnda sana geliyordu.




Mayýs yanýðýydý tenime vuran
Ýnce bir saz çalýyordu uzaktan seni.
Didik didik kurcalamak istiyordum dolaplarýný aþkýn.
Yâr/ama merhem olacak matem sözlerini mecalsiz arar oldum.




Günahýn goncalarý olacaktým.Tomurcuklarýný sarý topraklara atmýþtým, bereketsiz bir mevsimi alýyordum nefesime...




VEYSEL DURMAZ...
Sosyal Medyada Paylaşın: