Raylarda yürüyorum, ipte cambaz misali, Nüksetti çocukluðum, varsýn sansýnlar deli. Ah tekrar dönebilsem o günlere yeniden, Olsam yine o çocuk, her akþam koyun güden. Elimdeki kargýyý yontsam saatler boyu, Çimenlere uzanýp þekerlesem uykuyu. Çalsa tren düdüðü, inse tantan yavaþtan, Yaþasam o günleri, bir daha yeni baþtan. Ürküp sökse kazýðý yine o sarý koyun, Koþtursam peþi sýra, soluk soluða yorgun. Söz bu sefer kýzmak yok, sarý koyun kaçsan da, Seni bile özledim, geçen onca zamanda. Nerde o çocukluðum, buralarda gizlenen, Kimi gün gelir böyle, onu ararým hep ben. Kesilmiþ birer birer, o yemyeþil aðaçlar, Göçmüþ baþka diyara, uçuþan kýrlangýçlar. Ne kara tren kalmýþ; heybetli, maðrur, asil, Ne de otoray kalmýþ; zarif, kibar, müstakil. Daha dün gibi oysa, ne varsa hayal olan, Nasýl da geçip gitmiþ, sessiz sedasýz zaman… Yürüyorum üstünde, yýllar sonra da þimdi. Geriye raylar kalmýþ, mazinin tek þahidi. Ýþte geldin karþýma, geç yan raya ey çocuk, Yürüyelim birlikte, bu düþ bitmeden çabuk. Seni gören yok zaten, benden baþka þu anda, Ne güzel yan yanayýz, iki farklý zamanda. Sen önden yürü biraz, haydi baþladý yarýþ, Raylarda tamamlansýn, dünden bugüne varýþ.
10 Eylül 2005 Cumartesi / Ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İzzet KOCADAĞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.