ŞİİR-42

DÖKÜLMELER...



Can çekiþen bir mevsimin sancýsýndaydý dal
Sarý kokan matem havalarýna isyandý yaðmur
Rüzgara inat pike yapan kýrlangýçlar çocuklar kadar masumdu
Savrulurken yapraðýndaki ayrýlýk düþtü eylül




Seviþmeler üþüdü eski bestelerin kýrýk notalarýnda
Ekimlere kucak açarken bozkýr þarkýlarý kurudu yeþil
Mat renkli sevgiler Kasýmlara býrakýldý kýþ öncesi
Güvercinler bihaberdi yarým kalmýþ mektuplarýn namelerinden





Kýrýk bir sazýn son teli koptuðunda çýktý fýrtýna
Her aklýma düþündüðünde bir yaprak daha yitirdi rengini
Küflü bir türkü ürkekti dilden çýkmaya utanan
Þimdi bir tüy düþse aðýr gelirdi omuzlarýma




Ayaklara takýlan gazeller zincir olurdu limaný yakýlan kendime
Mahpusluðundaki yanarken boðulmalarýma
Ateþe kesilen uykularda saklanýrdý veda kabuslarý
Kan çýðlýðý gecelerde martýlar öldürüldü




Yosun kokusu uzaktý bu þehirlere
Hani bir teknem olsa oysa çok kürek çekerdim
Yakamoz ýslatýrdýk belki de Ankara’da
Tutarak ellerimizi yýldýz doldururduk avuçlarýmýzda
Baþkalarýna dileklerde bulunurduk beklide
Son kalan bahar düþmeseydi bu þehirlere



Yaþama sevinçlerinin yorgun þafaklarý açtýðýnda
Puslu daðlarý sisler örtse de daðlarý
Eteklerimizde ölü kelebekleri canlandýrmak vardý
Islatarak öperken saksýlardaki begonyalarý
O zaman umurumda mý kalýrdý sonbahar



Çökmeden kýþ uçtu yürekteki göçmen kuþ
Birazdan kar düþecek bastýðýn gazellerin üstüne
Þimdi hazýrlýk zamaný buz tutmadan toprak
Sana sarýlmalýyým kokundaki yanýnla
Bulut yaðmurlu toprak sen seslendi bir mevsimde



Þimdi gitmeliyim içimdekileri gömmeye
Aylardan Eylül hep sen döktü
Kýrlangýçlar hep çocuklar kadar masumdu bu sevgi gibi
Yorgan olup örtülürken üzerimize sonbahar sessizdi biz gibi
Üstümüzde yazdan kalma bir üþümeyle….

D
Ö
K
Ü
L
D
Ü
K

Eylül gibi son sarýldýðýmýz sonbaharla….


Sosyal Medyada Paylaşın: