çok þeyi eskitmiþim zamanýndan çok önce yaþanmýþ tüm gerçeklerim acele etmiþim bedenimi çürütürken bir sedirde alnýmda altýpatlar bir kader beslenmiþ yaralanmýþým
sýksýn diye boðazýmý vargücüyle yetinen kanlý eller savunmasýz kalmýþým öylece
ben acýmýþým acýmamýþým, kime ne ?
dardayým;
kendimden herhangi bir kaçýþý kesmiyor gözüm kanýmda zaman ýlýnýyor yere bakan , utanan , sýkýlan bu biçar halimi hiç sevmiyorum
hiç gidilmemiþ kadar uzaða gitmek için yetiyor kapamak yorgun gözlerimi
her cümlem zedeliyor býçkýn olup yan çizenleri her lafýmla yýkýlýveriyor kibirden duvarlarý birilerinin kimin ne olduðundan çok nerde olduðu önemsenince pek söylenecek söz de kalmýyor aslýnda...