Kalimera

nefes boruna ölüm kaçmýþ öksürüyorsun hayatý
çelik bir býçak ikiye bölüyor saçlarýnýn örgüsünü
gözlerine saðnak yaðýyor
sol göðsüne yerleþtiriyorsun pili bitmiþ kalpleri
kaburgalarýnda yürüyor aðrýlar
köpek yalnýzlýðýyla nikahlanýyor gözlerin
þehirler kirleniyor ardýndan
sokak duvarlarýnda adýn yazýyor Kalimera



gökyüzü sonbaharýn en kalabalýk renginde
senin saçlarýn albino Kalimera
mecnun ruhu üflenmez siyah dudaklý adamlara yanýldýn
uzayan kirpiklerini denizlere at
yastýðýn göz yaþý kokuyorsa sendendir
kalýn ve çocuk dudaklarýnla öptün aþkýn alnýný
zifaf odalarýnda kanadý sevdanýn retinasý
kan(a)ma Kalimera



insülini çekilmiþ damarca titriyorsun
seviþirken sakatlanan ilk deðilsin üzülme
göz yaþlarýmýzý atalým çöp tenekesine
hoyrat dudaklara öptürme adýný Kalimera
yesrib’deki hurma aðaçlarýna yaz mecnun’nun adýný
en ulaþýlmaz maviye hükmümüz geçsede
gel siyahý sevelim renk vadisinde



kendimize koþarken dünya caddesinde
tenimizin her sokaðýnda adý yazýlý sabýkalýlar var biliyorum
masumiyeti icad etmiþ iki canlý ile baþlar aþk
gözleri öpüþürken sokak lambasý altýnda
avuçlarýnda biriken yeli vurur yüzüne terli saatler
gökyüzüne sarkar newton’un saçlarý


ah Kalimera
aþka giderken cehennemde unuttuk kendimizi...















Sosyal Medyada Paylaşın: