Kaybolmuþluðum tüm zamanlarda þimdi. Her adým ayrýlýk ve her köþe baþý yalnýzlýkla boðuþuyor.. Gece bölünüyor,sen ve ben birer birer düþüyoruz gri kaldýrýmlara. Ardýnda býraktýðýn hiçbir ize rastlamýyor ellerim..ellerim küçülüyor. Gözlerim artýk benzetemiyor kimseyi sana. Ve yokluðunda dudaklarýmýn tadý deðiþmedi hiç, Hiç bir ton farký da yok ya da herhangi bir çizgi de eklenmedi,o vazgeçemediðin dudaklara.. Sen yoksun ve ben artýk sevmiyorum,sevemiyorum bu þehri. Uçurum kenarlarýnda açan hiç bir gelinciðe rastlamadým hala.. Hani þu rüzgara inat-saçlarýmý daðýtan ellerini yüzüme mecbur kýlan rüzgara-inat baþýný dimdik tutan.. Ama dalýndan kopardýðýnda birbirinden kaçar gibi daðýlan.. Rastlayamadým.. Sevdim seni.. Korkularýn,kuþkularýn gölgesinden sýyrýlýp geldiði tebessümünle boðduðumda kendimi.. Sevdim . Gülüþün yakarken gecenin bu kahrolasý sessizliðinde,yüreðimi ’sen’ iþgalinden kurtaramadým yine .
Ailive *
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ailive Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.