ISLAKTI GELİNCİĞİN GÖZLERİ

Islaktý gelinciðin gözleri,
Hasretinden büktüðü boynu,
Yine düþmüþtü omzuna…
Yapraklarýna çið düþmüþtü sabahýn ilk ýþýklarýnda…
Ne kökünü saldýðý toprak, ne de baþýný uzattýðý gök,
Ne üstüne doðan güneþ, ne de bulutlardan düþen yaðmur,
Yüreðindeki yangýný anlamazdý.
Çünkü ýslaktý gelinciðin düþleri,
Yasak yaðmurlara tutulmuþtu yüreði…

Islaktý gelinciðin gözleri.
Hasreti kýna diye ellerine yakmýþtý.
Umutsuz düþlerinde,
Hayalindeki evin penceresinden bakmýþtý.
Düþlerinin kapýsýný açýk býrakmýþtý.
Oysa ýssýz daðlarda ýrgalanýrken bedeni,
Beklemiþti ansýzýn rüzgârla gelecek ümitlerini…
Ve ýslaktý gelinciðin gözleri,
Çünkü yasak rüzgârlar sarmýþtý düþlerini…
Ve hep ýslak kaldý gelinciðin gözleri…

ISSIZ ÞÝÝRLERÝM/ DUDU BAYRAM ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: