PARKTA YALNIZ BİR KADIN…

Sabahýn ilk ýþýðý deðince yeryüzüne,
Damla, damla döküldü çið tanesi topraða,
Soðuk saba yelleri teðet geçer yüzüne,
Baðlanan kollarýný mecalsizdi tutmaya…

Feri gitmiþ gözleri iliþecek yer buldu,
Biraz nemliydi bank, birazcýkta soðuktu,
Irgalandý bedeni mecalsizce oturdu,
Yüzünde mat ifade, sesi hafif boðuktu…

Ucu delik çorabýn, eskimiþte bir terlik,
Elleri ceplerinde cebinde yok metelik,
Baþýndaki yazmanýn çiçeði güzden kalma,
Ýçimden dedim: “bacým bu ne hal, bu ne nicelik”…

Sessiz çýðlýklarýnda yüreðindeki aþklar,
Boðazýna dizilip, yutaðýna durdular,
Onun acý haline yanýp da bütün kuþlar,
Bir, bir kanat çýrparak bir hamlede uçtular…

Daðýnýk saçlarýný öyle bir geri attý,
Nazarý kurþun oldu yüreðime fýrlattý,
Yara aldý yüreðim kalbime diken battý,
Parktaki yalnýz kadýn bende korku yarattý…

DUDU BAYRAM/ANKARA
Sosyal Medyada Paylaşın: