HİÇ

Hiç,
Donuyor dünya, aðarýyor alýnlarýmýz
Onuru vuslat tutarak
Korkulu düþlerden utanýr gibi
Karabasanlara sevdalý

Bir hiç,
Anne þiirlerinden nefret edecek çocuklar
Hiç, ölümünün ardýndan aðýt yazmayacaklar 
Aðaracak alýnlar uðruna
Alnýn suçlusu olmamalarýna raðmen


Hiç.
Sevgiyi plastik poþetlerle atacaklar
Ýyice kokmasýn diye.
Yürek baðlarýyla sýkýca baðlayýp 
Poþet poþet icine 

Çocuklar, babayý Ata’ya saymadan
Öfkeye kurban
Mecburi saygýlar

Giderken gözlerinde yaþ
Gizlerinde nefretle haþýr neþir
Anaya da, ataya da küskün
Tutunup hayallere
Kendi kýyametlerinde 
Sýratý burakla geçecekler 
Affetmeden.

Onlar,
Aþka tutunamayan, ayrýlýðý seçen
Binbir pisliðin içinde
Aðarmýþ alýn bulmaya gidenlere
Yüreðine söz geçiremeyenlere
Nefsine gem vuramayanlara
Saydýracaklar içlerinden.
Bir...
Ýki...
Sonsuz!






Sosyal Medyada Paylaşın: