Çok yorgunum,

Çok yorgunum,
Aðlayan ruhlarýn dermaný yok,
Çaresiz kabulleniþler,
Menekþelerin bile neþesi yok,
Hüzünleri kayýp.

Yalan söylüyor gözler,
Yineleniyor bir yaþam,
Yeniden doðuþ oluyor, hayatýn kabusu,
Tüm korkaklýðýna raðmen.

Þimdi,
Karanlýðýn gözlerini aç,
Yalnýzlýðýn kuytularýnda bekliyor,
Özlemiyle seni,
Tüketilmiþ benliðin.

Nerede isyanlar,
Dönüþü zor yollar,
Bunun için deðil miydi,her þey,
Özgürlüðün,ufak kara parçasý.

Silkelediðimiz düþünceleriyle var olan,
Yarýnlarýn aðýtlarý,
Kaybolmuþ heyecanýyla,
Yüreðimize haykýrýnca,
Daðýlan parçalarýmýzý toplamak çok zor.

Gülen yüzler,
Çirkinliði örtmüyorsa,
Zihinlerdeki bulanýklýðý almalý,
Kaybolmuþ sevgilerle.

Fýrtýnalarý var,yelkensiz sabahýn,
Limanlarda bekliyor umutlarý,
Yol alýnmalý,
Hasretleri
Küreklerde býrakarak.

Uzanýþý çok yalýn olsun hayallere,
Kuytularda bekleyen benliðin,
Dokunuþlarý sade olsun,
Hayata gözlerin.










Sosyal Medyada Paylaşın: