Yok dedi çocuk Bu gece hiç bitmeyecek Ulaþamayacaðým sabaha Göremeyeceðim Güneþ’in aydýnlýðýný Söylendi kendi dilince Babam dedi Buðulandý gözleri Dönmeyecek dedi,dönmeyecek
Biliyordu, uzakta deðildi Biliyordu , çok sevildiðini Ama yok dedi, dönmeyecek...!
Korkunç acýlarla,sýzýlarla Ürpertilerle titredi yüreði Mahmur gözlerinde yalnýzlýðýn korkusu Gökten karanlýk yaðýyordu Zulüm yaðýyordu Ýhanet yaðýyordu geceye Kurþun yemiþti al bayraðý Vatanýna hançerler vurulurken Ne farkederdi güneþ doðmuþ doðmamýþ Baba dönmüþ dönmemiþ! ... Çakmak çakmak gözlerini sildi Görmesin diye kimseler Gözyaþlarýný geceye sakladý Çocuk kalbini çýkarýp Babalara gönderse de olurdu.
’’Vatan saðolsun’’ dedi Olsun dedi, dönmezse dönmesin Baba artýk bayraktý. Baba vatandý.
Fýrladý öfkeyle dýþarýya Geride býrakacaðý Bir kuru ekmeði bile yoktu. Bir yýrtýk resim, Bir kýrýk kalem Bir de yýkýk umutlarý kaldý
Biraz sonra: Son verdi gecenin çýðlýðý Babasýyla yaþadýðý özleme
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dosteli_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.