Bendeki Memleketim
/Yalansa bile hoþlanýr tanrý
Yeter ki gayri ciddi olmasýn aþk/
Kelimeler nüfuz ettikçe beynime
Sersemleþiyorum
Affedin
Keman sesi duyuyorum Can Yücel in serap kadehinden
Efeleniyor egenin yosunlarýna basan, delikanlý dalgalarý
Nihayetinde inkar olan þehit uðurlamasý
Duyuluyor az içeri girince Toroslardan
Musa Eroðlu.
Gidiyor dört bir köþe,
sessiz sedasýz,
Mevlana ya
Gönlü akarsu olan, deniz.
Kaptaný deryanýn istikametinde, Baþlýyor, ters akmaya.
-Çýkýþ önemliydi, bahara!! sesleniyor
Az yukarda etrafý gözetleyen Hacý Bektaþ-i Veli
Yüzü bana bakýyor, meþalesi güneþin doðuþunda.
Doðduk ta ölecez diyor, Dicle.
Mevcudiyetimizin temellerini unutmayacaðýz diyor Fýrat
Sarp kayalarý aþýp giden Mahsun-i Þerif
Birde laz
Tütün sarýp çay türküleri söylüyorlar
Bir gün öleceðini bilmek
Ýntihara sebep mi
Birbirini öldürmek neden günah deðil ki?
Avuçlarýmda akan feribot
Tatvan a sürüklüyor balýklarýmý
Beyaz beyaz martýlar kanatlanýyor omuzlarýmdan yukarý
Ýstanbul un mavi gözlerine doðru
Ve,
Nazým Hikmet taþýnýyor.
Bir sokak öteye koyup taburesini,
-Daha, okkalý olsun, diyor
Bir kardeþ Trakya da okuyor güzelin iyisini
Abisi Iðdýr ýn Azeri lehçesinde, gülümsüyor yeni öðrencilerine
Mevsim gece, gökyüzü pürüzsüz
Hangi yýldýz kayarsa,
Ayný annenin göðsüne.
Sivas a gidiyorum
Saklý kentimden
Aþýk Veysel bana sarýlýyor
Balýk lý gölün Hz. Ademi olmak bu demek belki de
Açýlýyor, görmeyen gözlerim
Mersin ibadet-i hakikat, (çocuðun sözü gibi)
Sorgusuz olaný;
kýzýn kaleye mi?
Cennetine mi? Yoksa cehenneme mi..
Sabrýn umuda ilmek ilmek atýldýðý kelebek rüyasýnýn yuvasý.
Aþkýn bekleme noktasý.
Ta ki! Virgüle kadar, Pozantýnýn buz gibi daðlarýna atýlmýþ
Kýsacacýkta olsa, özgürlüðün vücut sýcaklýðýnda, þimdi iyi gelir bir mola.
Sonra Kayseri üzerinden Amasya
Ýlim.
Bilmek,
Anlamak, gerekir.
Tevafuk diyor, þükrediyorum…
Masumiyetin anahtarý,
Artvin e ulaþýr tiren
Sonra Zülfü Livaneli bakýþlarýyla, yollanýr.
Varýlýr,
Dersimde bir göz altýndan sonra tekrar Çukur ovaya.
Diyebildiðini bile demek,
suçtur çünkü gece yarýlarýnda.
Sonra baþa döneriz.
Sonra baþa.
Eksilmeyiz
Sonra her yeri Gezmiþ gibi, Gemerek ten tekrar baþa.
Gelmiþtir parmaklarýmýn ucuna
Sonra aklýma;
’’Bir kavgam bile yok benim onlarla
Dolu tas er kiþiye gerek,
Yaramaz aþk þerbeti er olmayana’’
Ömer Hayam, fýsýldar
Dar geliyor ebediyete bir demet papatya.
Sýðamýyor hiçbir -ideopatya- þu satýrlara.
Eðer Süleyman Peygamber olmasa.
Ve Mezepotamya,
Ve Anadolu,
Ne avrupa nede asya.
Dengeleyemiyor olurdu, ruhumu.
Ceylanpýnar Çarþamba ovasýndan çaðlýyor
Afyon sýrtlarýnda susamýþ taylar oraya doðru koþmakta
Akýn akýn akan kanla, damarlar boþalýyor
Bir devrimin öncesi
bir de,
sonrasý, gibi.
-Biri de, Ýbrahim için tahtalar toplanmakta.
Soruyor…?
bir meridyen ötekine
Gözü Patnos ta
Nemrut sulayýnca bahçeyi
Al yeþile dönse bile, sýrýtmýyor.
Bir elim Bursa da adabý hürriyet
Ayaðým teki Ýzmir de, makam-ý cumhuriyet
Bir elim zaten dolu, Van gölü ile
Ayaðýmýn diðeri doðduðum yerde
Kalbimin üstünde bir, kabir
Ve pamuk sevgisiyle, Denizli
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.