ZAMANI TAŞIMAK

yine tepelerin ardýnda kovaladýðým
gençlik düþtü gözlerime,

yalnýzlýðýmýn aktýðý saatlerin
izi iþlenirdi ruhuma.

bedenimi yatýrdýðým bu çimenlerde
buluþtu çocuksu bakýþlarým.

iki söz belirir dilimin ucunda

caným annem.caným annem diye....

nefretim týrmanýr aniden
kaderin bana yaptýklarýndan.

göz ucumda titreyen özlem
ateþini vurdukça,

saçmalarý parçalar
yüreðimin derinliklerine akar
sahipsiz gözyaþlarým.

öfkem hýçkýrýp durdukça
göklerin maviliði kopup gidiyor
katýksýz acýlarýmla beraber.

narin ve güzel sözlerin
sahibi olamam

hayata olan susuzluðum yüzünden.

bükülmeyen boynumu eðen zaman
neden vuruyor düþlerimi?

aðzýna kadar kötü þeylerle dolmuþ,
dibi pas tutmuþ
oyunlara gebe kalmadýðým için mi ?

hayat bir avize gibi
dönüp durdukça baþýmda

bana kapýsýný kapatan talihe
yeni sorular yüklemeyeceðim.

nedensiz ölmemek için...

AÐLAYAN NÝSAN




Sosyal Medyada Paylaşın: