ZAMAN ZAYIFLIĞIMA KÜKRÜYOR.

yine sessizce ayrýlýyorum bu þehirden
ardýmdan gelen hüzünler’imle,
kopup gidiyorum
baharýn sýcacýk kollarýndan.


dikildiðim her pencerede
rüzgarýn getirdiði fýrtýnayla
sonsuz acýlara bölünüyor insanlýðým.


ellerim üþüyor
yalnýzlýðým körüklendikçe
sokak sokak dökülüyor,
aðlayan gözlerim.


deðeri yok bu yaþamýn
adil deðil bu düzen
dünyamýz gülmüyor artýk,


þu yüzü parçalanmýþ
buruþuk yüzü görmekten,
kayýp giden bir yýldýz gibi
hissediyorum kendimi...


gözlerimi nereye çevirsem
umutlar bir yýðýn acý olmuþ.


uzak mesafelere çekilmiþ
bütün duygular.


kötü yaþam kabuðunu kýrmýþ
zayýflýðýma kükrüyor.


sarýldýðým her el
çekiyor kendini yavaþ yavaþ....


yýlgýn bir savaþçý gibiyim
þairliðine gömülmüþ

þimdi;

oradan bakýyorum
bu çürük yaþama....



AÐLAYAN NÝSAN
Sosyal Medyada Paylaşın: