seni düşününce

ne zaman çocukluðumu düþünsem
balkondaki hanýmeli geliyor aklýma
bir de küpeli
hani renk renk çiçek açan
annemin sularken bebek sever gibi okþayýþý sesiyle
benim utanmadan kýskanmam bir çiçeði
-en çok beni sev anne
býrak otu, böceði-



pencereleri düþünüyorum sonra
hayata açýlan camlarý
karþýmýzdaki bakkalýn sattýðý gofretlerin tadý geliyor aðzýma
balýkçý dükkanýndaki balýklarýn kokusu
hiç iþlemeyiþi yandaki dükkanýn
sokaðýn ruhunu içime çekiþim ve
olaysýz biten günlerin hayal kýrýklýðýyla kapatýþým perdeyi.



güneþin doðuþunu izlerken balkonda
babamýn yanýma geliþi
týpký yaðmurun sesini dinlerken yaptýðý gibi omzuma dokunup
’romantikliðini babandan almýþsýn’ demesi
sokak lambasýnýn ýþýðýnda okuduðum romanýn gölgeleri düþerken odaya
kardeþime sarýlýp uyuyuþum...


ne zaman seni düþünsem
çocukluðum geliyor aklýma
yokluðun maddi, varlýðýn manevi olduðu
mutluluða geçit verdiðimiz yýllarýn hüznü çöküyor üstüme
ne zaman seni düþünsem
hanýmeli kokuyor ellerim
küpeli çiçek açýyor.
annem saçýmý okþuyor küpeliyi sever gibi.





















Sosyal Medyada Paylaşın: