Ayak týrnaðýndan saç teline kadar hüner, elbette; dikkatin ocaðýndan beslenir sezgiler. Hayata boþ gözlerle bakmak ne acý, öyle bir devir ki diyarýnda garip engin düþünceler.
Ufkunu kapatmýþlar akýl yolunun, önünde perdeler, mazide saklý iz. Ne zaman yelleri gelse erdemin, mizan özden uzak, savrulup giden belsiz.
Geçip gitmiþ o tren, yoksa; yakýn mý ne kýyamet! Bacasýndan dumaný tütüyor inadýn, kem niyetlere hizmet ediyor cehalet.
Görmemek ne mümkün, ayaz vurmuþ hayallerin gül dalýný. Hangi yöne çevirsem yüzümü, hislerime dolan yegâne þey hazandý. Rengi solmuþ yapraklarýn edasýnda cemreleri küstüren, yabancý ve yalancý bulutlara öfke vardý. 23.08.2012-Ahmet BOZTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
yaban böceği Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.