Sabahı Olmayan Bir Gecenin Olan Umudu.

Aynalarda býrakýlan kýrmýzý rujun izlerini taþýyordu,gömleðinin yakasý.
Sarhoþtu galiba,ayaðýnda topuklu ayakkabý varmýþcasýna tökezliyordu;
O hiç tanýmadýðým adam..
Bir ara takýldý gözleri maviye çalan,ama daha çok gecenin rengini andýran lacivert duvarlara..
Bir kadýndý aradýðý!
Saçlarýnýn sarý olduðunu sayýklarken yanaþtým ona;
Sen dedi hiç aþýk oldun mu?
Aþklý düþlerden kopup gelen ben deðildim sanki!
Ezberlemiþtim aslýnda ezberimi bozan o adamý görene dek.
Öldü diyordum soranlara;sevmedi diyemediðimden.
Daha çok içiyordu,susuþumu dinlememek için..
Onu öldürüp böyle sarhoþ eden bir sokak kadýnýný arýyordu yorgun gözleri.
Gecenin bilmem kaçýydý ki;
Ayýn bizi terk ettiðini hatýrlamýyorum bile..
Yalnýzdýk;geceyi yakýn tutmuþtuk kendimize birde kaldýrýmlarý.
Gitmeliydi artýk ezanlar okunuyordu.
Çünkü yeni bir umut daha doðmuþtu içine,
Derken kayboldu gözden..
Hayat siyah-beyaz bir film di artýk,
Ne demeli ki;gökkuþaðý hep renkliydi,
Umut ise hep gri..

ELif YILmaz / /07.01.2012

Sosyal Medyada Paylaşın: