Uçurumdan Bozma…

soyunup kutsal hezeyanýna
tutulmamalýydým þu aþüfte yalnýzlýðýma
çaðcýl rus ruletleri oynamamalýydým kadýnýmla
bin kere tetik düþürmeliydim yine de
içimdeki zindaný kurtarmaya
aðlamam gerekirdi belki de
kündeye getirilmiþ aþklarýma…
öyle bir tokat ki þimdi
yüzümün cenderesinde
kirli þehir uðultularý
hep bir kuytuluk arayýþý
kargacýk burgacýk da olsa!
-sýzlamýþ kaburgamda izi kalmýþ erozyonlarým
katmer katmer uçurumdan bozma yar’larým-
bu mavilikler içinde kaç kýçý kýrýk su yuttum
en tuzlusundan
ne denizler yakaladým
gecelerin katran koynundan
paslý demir yýðýnlarýnýn asbest soluklarý
okyanusumu çaldý
kara boðazýma saplandý
yutkunamadým...
avuçlarýmda bir çavlan eriyor þimdi
az kaldý görüyorum
ölümün geldiðini
beynimin þaþý dehlizlerinden
babam diye sesleniyorum;
-beni bir þiire sakla!-
hidayet dal/Can Sokaðý Lambalarýa
seni sevebilmek deðer olacaklara.

ey sevdiðim!
hicrana düþmek,
düþürmek niye?
nedir hercai olmanýn kerameti?
kaybedersek bir gün,
yüreðimizdeki asaleti.
bil ki kalmayacak
hiçbir þeyin kýymeti...

iþte o zaman;
peþinde koþturduklarýmýz,
ve dolu sandýðýmýz bomboþ kalpler,
bize gülecekler!
ihtimal gelmeyecek,
bahar dediðimiz mevsimler.

coþkulu nehirler gibi,
akýp gittiðinde hayatýmýz;
günü gelecek durgunlaþacaðýz.
ola ki unutulacak;
sarp ve yalçýn,
nice kayalarý aþýndýrdýðýmýz.

güneþin son ýþýklarý vururken yüzümüze,
sarý sonbahar yapraðý misali
döne döne düþeceðiz yere!
ola ki kaybettiklerimize yanýp yýkýlacak,
bir an bile bulamayacaðýz.

öyle de olsa
seni sevebilmek
deðer olacaklara.
içimde filizleneni,
kazýyabilmek hayata.
bir yalnýzýn kalabalýk telaþýnda,
aradýðýný bulabilmek

-öylesi seni sevebilmek-

ben ki aðlarým;
herkesin güldüðünden,
daha da büyük bir hazla,
düþler görürüm capcanlý,
kör karanlýða þafak attýrýr
ayaydýn yapabilirim,
kara geceleri.

ve hep gülsün isterim gözlerin
buðusunu yitirmeden.
gitme bu alemden
bir kýsacýk gününe
bir ömrü
sýðdýrabildiðini görmeden.


hidayet dal/can sokaðý lambalarý
Sosyal Medyada Paylaşın: