Yürek sesim, bal özüm, ciðerde yanan közüm. Biz seninle çok aðladýk, ayrýlýk öncesi saatlerde...
Çýlgýn gibi aðlardýk, çanlar ayrýlýða çalarken,
Sanki bir dað yýkýlýrdý yüreðimizde. Ve kýyametimiz olurdu bu yýkýlýþ... Gözlerimizde yaðmur bulutlarý, Ýçimiz, dýþýmýz kýzgýn bir çöl yangýný, unuttun mu? Yeri göðü inletirdi feryadýmýz...
Ve biz, Ecel gibi ürkerdik ayrýlýðý telafuz etmekten.
Oysa! þimdi ayrýlýk kankamýz, Yalnýzlýk dostumuz oldu.
Hani "ayrýlýrsak ölürdük" bak ölmedik, yaþýyoruz, Sen ve ben Yabancý kollarda, Karþýmýzda bir dünya düþman. Biz birbirimizden habersiz. Hangimiz mutlu, hangimiz piþman?
Sahi þimdi biz, ölümü dirimiyiz? o’da belirsiz...
Celal Þahbaz (yorgunkalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.