GRANİT ELLERİN

GRANÝT ELLERÝN

Kekillerin baþkaldýrýyordu ovaya
Ardýna düþmüþtü kimsesiz ýrmaklar
Ýzledim seni yüzyýl
Ýmrendi tüm timsahlar
Sana sonsuz düþkünlüðüme.
Anlatýyordu bulutlu bakýþlarýyla
Bir gözüyaþlý kadýn
Adýmý söylemiþsin son soluðunda
Üstelik yorulmadan ve býkmadan.

Seni düþünüyordum,
Kekillerin dökülüyordu alnýna
Bakakalmýþým gözlerine, öylece kaldým;
Þimdi ne seni, ne kendimi düþünemiyorum
Sen düþünebiliyor musun?

Agrý Daðýnda aradým kekillerini
Yaralý ceylanlar sürdüler izini
Kokusundan bulduk bir tel kekilin
Karýnca yuvasýndan derindi özlemin.

Adýmý söylemiþsin son soluðunda
Üstelik yorulmadan ve býkmadan.

Bulduðumda seni granit ellerini
Yasaksýz ýrmaklar emiyordu bir pýnarý
Göðüslerine çadýr kurmuþ
Ayak seslerimden tanýdýn beni.
Fýrladýðýnda derin topraktan
Kekillerin gökyüzünü kýrýkladýlar,
Gördüm gökyüzünde kekillerini
Gözlerinin rengi dökülüyordu ayak izime.

MUSTAFA SÖYLEMEZ 17.08.2012
Sosyal Medyada Paylaşın: