Bildiklerimi ne kadar unutursam unutayým,
unutamadýðým bir sen varsýn gene de...
Bir orman gibi yeþil bakýyordun Leyla!
Seni, Leyla; seni unutamayýþýmýn nedeni,
yeþil renkli gözlerin…
Kuþatmýþsýn daðlarý, içinde kayboldum…
Gözlerinin içi,
Cehennemi andýrýyor Leyla,
Galya kuyularý gibi derin düþlerin…
Yeþil alevlerle bakýyor...
Alev alev yakýyorsun her yaný,
her aðaç kütüðü, koyu yeþil bir zebani,
her dal koyu yeþil bir yýlan,
her biri, evvelce hiç iþitmediðim yeþil bir çýðlýk…
Leyla yeþili oldu gözlerim, önümü göremiyorum…
-- Bu cýrcýr böcekleri de
n e kadar korkunç sesler çýkartýyormuþ...
Unutulmaz bakýþlar bir renkten ibarettir…
Unutulmaz aþklarýn bakýþlarý yeþildir…
Senin gözlerin yeþil yeþil bakýyor;
gözlerinin renginde boyandýkça her yýldýz,
bakýþlarýndan,
iðreti yýldýzlar kayýyor,
her þeyde, her yerde yeþil,
seni yeþilden baþka bir renkte anýmsayamýyorum.
Leyla!
özen gösterirsen, bakýþlarýna,
fosilleþmiþ sevdamýn çatlak aynalarýnda yüreðimi,
yüreðimde ise seni görebilirsin…
bir sen, senin dýþýnda hayalden müteþekkil
ki, o sonsuzluða mahkum;
sol elinle dokun hayaline,
konuþma,
hisset…
Her yerde sen varsýn, biliyorum, kuytularda saklanýyorsun,
saklambaç oynayan bir çocuksun sen Leyla!
Her yanýmdan bakýyorsun,
hissediyorum,
ama sana ulaþamýyorum.
Kalp çarpýntýlarýmý ekiyorum ayak izlerime,
izleyerek gel peþimden!
Bul beni!
Çok bekledim seni, haydi, bul artýk!
Bul ki, korkularýmdan kurtulayým…
Elimi tut!
Tut ki, bu dünyanýn tümünü yeþile boyayalým,
Ki, böyle anlatalým aþký dünyaya!…
Unutulmaz aþklarýn bakýþlarý yeþildir…