Biz kücüktük büyüdük
Biz küçükken çok büyüktük.
Mesela kollarýmýzý bir açardýk,dünyayý kucaklardýk.
Güzeldik biz küçükken.
Arkadaþlarýmýzla beraber bir gece uyuyabilirsek
eðer, velinimetti bizim için,lükstü,zenginlikti.
Ailelerimiz en az beþ kez arardi eve beþ dakika geç kaldýðýmýzda. Otobüsteyim bile diyemezdik, otobüsle bi yere gidemezdik. Otobüs lükstü,zenginlikti.
Koþa koþa eve varana kadar nefes almazdýk ve nerdesin sen sorusunu duymadan cevabi verirdik.
Biz bir gülerdik küçükken, kalbimiz kahkahalar atardý.
Biz küçükken öðretmenimiz en yakýn arkadaþýmýzla sýralarýmizi ayýrmasýn diye, teneffüse kadar konuþmazdýk.
Not yazardýk birbirlerimize. Biz diyorum küçükken bizdik böyle bayaðý bi kalabalýktýk.
Yani biz diyebileceðim kadar çok. Biz küçükken bir büyüktük ki böyle kollarýmýzý açsak sýðmazdý eni boyu.
Sonra mi? Büyüdük..kollarýmýzi açtýðýmýzda bir kiþiyi bile sýðdýramayacak hale geldik. Küçülene kadar büyüdük, çok büyüdük yani. Biz olamadýk bir daha.
Sen,ben olduk. Büyüklük lüks deðildi, zenginlik deðildi.
Koþa koþa büyüdük. Büyürken ne de çok küçüldük..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.