bir yaným karanlýk kalmýþ; beyazlar içinde otururken... bir mum yakýp karanlýða bakayým dedim kalktým... son kibritim ile; dibine gelmiþ mumu yaktým ve karanlýða haykýrdým... ses gelmedi simsiyah dehlizlerden... bir daha; bir daha seslendim umutsuzca yok... yok iþte karanlýðýn ötesinde hiç kimse... tekme attým boþ bir heyecanla en yakýnýmdaki karanlýðýn içine... bir uðultu koptu sessiz sessiz; bir heyheylendi ki karanlýk üzerime... kaçtým beyazlarýmýn en ulaþýlmaz yerine... karanlýklar her yanýmý sardý þimdi; beyazlarým azalmýþ aðlamaklý duruyor gözpýnarlarým... bir yaným karanlýk kalmýþtý; kendi rahatýmý bozdum be yahu þimdi her yaným karanlýk oldu... bir yanýmda beyazlarým dururken...
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.