Sensiz Ve Sebepsiz

Bir türlü geçmek bilmiyor,
söz dinlemez saatler yine aheste.
Ben ise
yokluðunun sancýlarýnda sabýr yüklüyüm.
Bak ey gönlüm;
güneþ yaklaþtý daðlara.
Burnu büyüyen gölgeler
birazdan ellerinden tutacak gecenin.
Ardý sýra kollarýna sarýlýp
kaybolacak karanlýðýn baðrýnda.

Kýsýr bir döngü bu nihayet,
sadece bir sitemden ibaret.
Periþan, þaþkýn, çaresiz
baþ baþa kalacaðým yalnýzlýðýmla.
Dert yükü iþgal edecek duygularýmý,
sislerin perdesi çökecek hayallerime.
Gözlerim seyyah olacak asumana,
iþte o an;
omuzlarýmda bir el, sýcak bir nefes,
iki çift tatlý kelam, hani nerede!

Þimdi hislerimi sana getirse þu esen yel,
ne olur gizleme gamzelerini dersin bana.
Ýyi, hoþ da
senden uzaklarda ne mümkün þen bahar,
zamansýz gelen hazanda
hiç gülünür mü sensiz ve sebepsiz!
02.08.2012-Ahmet BOZTAÞ

Sosyal Medyada Paylaşın: