Mahkum (İmkansız AŞK)

Bir gün beni bulacaklar,
O gün hep susacaðým,
Elimde bir tek sigarayla.
Belki, daha önce hiç görülmemiþ bir yerde.
Belki de;
Bir kuyu dibinde.

Teslim oldum mýsralara,
Mýsralar deli,
Mýsralar esir tutacak kadar þiddetli,
Hiddetli,
Ve de acýmasýz.

Bana bir haller olacak,
Ey içimdeki ben;
Yetiþ!
Gücün yetecekse kurtar kendini.
Geçmiþim yakama yapýþmýþ;
Fotoðraflar kelepçe vuracak ellerime,
Þarkýlar boðacak beni.
Ýnatçý.
Gözü döndü þarkýlarýn.
Saracaklar etrafýmý;
Ruhum aðlayacak.
Biliyorum,
Ben hep rüya görüyorum.

Kabus, en büyük felaketine, biner gelir geceleri.
Uyanýrým;
Gözlerimi hiç kapamam,
Lambalarý hiç yakmam.
Kendimi suskun bulurum,
Elimde bir fincan kahve,
Dudaðýmda tüten sigara.
Yeni mýsralar can bulur,
Ben sigaramý yaktýkça.
Dolunayý seyrederim,
Ay beni kucakladýkça.

Ah be mýsralar!
Size sýrlarýmý söylesem,
Saklar mýsýnýz?
Bir sýr gibi.
Yoksa þarkýlar söyleyerek,
Yine öldürür müsünüz beni;
Acýmadan,
Titremeden,
Umursamadan,
Bir dirhem bile düþünmeden?

Oysa insan,
Nereden bilebilir ki;
Çat kapý yalnýzlýða çatacaðýný?
Oysa insan ‘’DUR’’ diyebilse kendine,
Kötü kadere.

‘’DUR’’ demek istiyorum.
Günaha boðulmaya,
Bitirmeden yorulmaya,
Anlamadan yaþamaya,
‘’DUR’’ demek istiyorum.

‘’DUR’’.
Al þu hançeri; beni vur!
Vur ki;
Mezarýmýn taþý ak olsun,
Naaþým pak olsun.
Papatyalar yeþersin mezarýmda.
Çocuklar toplasýn günahsýz elleriyle;
Annelerine versin.
Þefkatli anne elinde,
Ruhum huzura ersin.

‘’HUZUR’’…
Kulaða ne de hoþ gelir;
Adýný anmak yeter, kalbi yumuþatmaya.
Adýný anmak yeter, sana hasret kalmaya,
Aðlamaya,
Beklemeye,
Ýstemeye.
Yar, elini tutmaya,
Aþýk olmaya.

Ama ‘’AÞK’’…
Sana gelince;
Kahpe yürekler izin veri mi sanýrsýn,
Sana ulaþmama?
En azýndan yaklaþsam,
Mürekkebinin ucuna deðdirsem kalemimi,
Sana okyanuslar akýtýrdým o kalemden.
Yelken açardýk bilinmeyen ufuklara,
Vazgeçerdik bütün koca âlemden.
Oysa akýttýlar zehri damarlarýma oluk oluk,
Kalp kývranarak can verdi,
Kalmadý ne inanç ne umut.

Ey ‘’UMUT’’!
Senden umudum olsaydý,
Ýçimdeki müebbeti bitirmez miydim sanýrsýn?
Azad etmez miydim ruhumu?
Acý çeken mahkûmu,
Çaresi yok artýk!
O mahkûmun elinde öyle bir kelepçe var ki;
Onu kimseler göremez,
Çözemez.

O mahkûm, o karanlýkta,
Þiirler yazar duvarlara.
Dört duvar þiire boyandý,
Esir kaldý mýsralara…


M.Arif Erol
Sosyal Medyada Paylaşın: