“Senden de bir öykü çýkarýrým, bu da öyle biter gider iþte…” dedi kadýn. Adam duymadý bile… Gerçi adam, kadýn ne söylese duymaz, ne yazsa okumazdý ki zaten kadýnýn gözyaþlarý, adamýn ayrýlýk kararý da bundan mütevellitti. Adamca sessiz sedasýz, tek pareydi ayrýlýk; kadýnca ve kanýmca, bir trajedinin son tiradýna, bol çýðlýklý bir repliðin en beceriksiz oyuncu tarafýndan iki hýçkýrýk arasý bir küfür gibi iliþtirilmesi ya da sonu ölüm olan bir þiirin, kalemden kâðýda silsen de izi kalacak þekilde ses çýkara çýkara dökülmesiydi. Oysa kadýn böyle olsun hiç istemedi, hiçbir þey dökülmesin, hiçbir sahne kaybolmasýn istedi. Yazdý… Kaybolmasýn diye, bitmesin diye, hep hatýrlansýn diye, kadýn gözyaþý akýtýnca, o yaþ adamýn yanaðýndan aksýn diye hep yazdý. Lakin yazmayý dahi istemezdi tek bir aþkýnýn sonunda aðlamamýþ, esas oðlanlardan tek biri dahi aþkýný vicdanýna koyup arkadaþça olmasa da, aþkça ayrýlmayý seçmiþ olsaydý. Uzun lafýn bol acýklýsý, kadýn içinden verdi tüm cevaplarý,adamýn dýþýndan haykýrdýðý tüm sorulara. Kimse duymadý , içinden konuþurken içerde tuttuðu hýçkýrýklarý alýp götüren rüzgar dýþýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ElifÇalışkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.