Doðdum, bir candým beþikte; Günleri birbirine karýþan eþikte, Uyudum, uyandým kaç kýþ, kaç bahar... Hiçbir þey ýsýtmadý içimi, Annemin ninnileri kadar!
Oyun bahçem ilk, evimizdeki avlu... Iþýklý bir nar aðacýmýz vardý, giriþte. Bitiþik camiden “Allah!” okunurdu. Evi ev, topraðý vatan yapan bu iþte; Her biri benimle yaþadý durdu!
Çok yer gördüm, vuruldum gördüðüme. Çok insan tanýdým, oturup kalkmasý bir. Þüheda ruhu gibi Kýzýlýrmak, Sakarya; Bu kadar tarih akmaz dedim hiçbir nehir, Beni kara sevda etti bu coðrafya!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.