“O”, BENİM İŞTE

Âþýk’ýn elinde saz, dilde doðru söz benim
Hakk’ý, hakkýyla seven O’nu gönülden öven
Baktýðý her varlýkta Rabbi gören göz benim
Akýl ile kalbimi ayný havanda döven
Tüm varlýðý Hak için ayýrmayan tez benim

Bilsin gafil yaþayan, her bir þeyiyle bilsin
Gelip geçen zamanda, kalbinden kini silsin
Ey budala ey ahmak sen ki çatallý dilsin
Anlamaz, anlatamaz sen “ne menem” adilsin
Rabbin yüce katýnda, yere vuran diz benim


Sýkýntýlý anýmda, kimdir elimden tutan
Her zorlu dönemeçte yaþama anlam katan
Duasýyla, þükrüyle, ihlâsla varýp yatan
Sevgisi, þefkatiyle dört taraftan kuþatan
Analarýn imanla dokuduðu bez benim


Yeni yetme algýyla hýrslanýp da dövmeden
Öðrenerek bilmeden tarihini sevmeden
Milletin geçmiþine sataþýp da sövmeden
Asla zangoç olaný pohpohlayýp övmeden
Bir an bile unutma Türklükteki öz benim


Ehl-i iman gözünde ormanlarda yeþil dal
Yüce daðlarda keven olsam da yanýmda kal
Tutma kendini, korkma; nefsini hoþluða sal
Düþme sakýn zillete düþmanýn içine dal
O elinde tuttuðun tüfeðinde gez benim


Altaylardan çýkarak adýmladým topraðý
Nice baharlar gördüm dalda yeþil yapraðý
Nice zemheri gördüm; nice yaðdý kýraðý
Ufkumu açýk tuttum yakýn ettim ýraðý
Aþtým daðý, tepeyi ovalarda düz benim


Ali’yy-ül veliyullah elindeki Zülfikar
Anadolu daðýnda yýðýn yýðýn duran kar
Coþkun Nil, Dicle, Fýrat cennetten çýkýp akar
Hiç biter mi özümde var olan gurur, vakar
Yaratýlýþtan beri çözülmeyen giz benim


Sende ortaya çýkar ahirde bütün saklý
Sakýn ha atmayasýn beynindeki saf aklý
Sen ALLAH’ýn kulusun, ey doðruya odaklý
Doðduðun günden beri Hakk’a oldun adaklý
Bil ve bildir âleme en doðru eskiz benim


Ne sapkýn ol eðriye, ne meylet boþluklara
Gönlünü iman doldur; akýt hep hoþluklara
Gölgelerde oturup özenme loþluklara
Tazim et, tespih eyle girince kuþluklara
El baharý yaþarken hüzün dolu güz benim


Zangoç musun mü’min’in kýldýðý namazýný
Her dem eleþtirirsin patlatýp avazýný
Uymayarak iblise kýþ etmesen yazýný
Ve aklýndan çýkarma Allah’ýn ikazýný
Anla artýk yetmez mi imandaki haz benim


Belirli vakitlerde namazý eda ettim
Kimseye karýþmadan iþimi yapýp gittim
Bütün ömrüm boyunca imanýmda sabittim
Sade kendime deðil dostlarýma da yettim
Yüreðimi titreten aþk’ý çalan saz benim


Helal suyla kaynayan kararýnda piþen aþ
Yeryüzünde ezilen, mazlumda iniktir kaþ
Bana dokunacaksan, hýzlan, olma sen yavaþ
Celalimle esersem komam taþ üstünde taþ
Hayatýna tat veren helal aþta tuz benim


Horasandan çýkarak daðlarý bir bir aþan
Yaðan yaðmurlar ile sinelere bulaþan
Allah sevgisi ile yüreði dolup taþan
Koþan, koþan durmadan her dem rahmana koþan
Bulmak için yolunu yalvaran öksüz benim


Yesevi’yim biliniz; Hacý Bektaþ veliyim
Türkistan diyarýndan esen sert Türk yeliyim
Köprüleri tutarým sanýlýr ki deliyim
Vallaha ben de kulum, ben de az vadeliyim
Kýzaran ufuklarda parlayan o yüz benim


Þah-ý Nakþibendî’yim, Abdul Kadir Geylani
Dýþa yumarým gözü, içte açarým ani
Geçerim öz-ben’imden olurum Hakk’a kani
Bu dünyanýn sonu yok unutma bunu fani
Duyaný saðýr eden o sesteki tiz benim


Yetimin kapýsýnda olunca yed-i emin
Huþuyla coþan derviþ baðrýndaki o demin
Feyziyle dolup taþan cümle beniâdemin
Ýçindeki yaraya faydasý yoktur em’in
Gönlü kýþý yaþayan gariplere yaz benim

Ve nihayet gelince dünyadan göçme vakti
Tüm hesaplar silindi fesholdu yaþam akdi
Hoyrat bir rüzgâr esti çýnarý yerden söktü
Geride kalanlarým kanlý gözyaþý döktü
Yapýlan dualarda dildeki niyaz benim

<> 14 RAMAZÂN 1433 <>

Güneri YILDIZ (Elazýð, 02.08.2012)

.
Sosyal Medyada Paylaşın: