Yaþanan her þey, Bir gün sonsuza dek maziye gömülür. Seni yaþasaydým; ölürdün, yüreðimde. Ve sönen her yýldýzýn yerine Baþka bir tane yansa da Her parlak yýldýz ilham vermez kaleme.
Aðlarken çalan mutlu þarkýlar gibi Uzaklardan bir ses Umutlu þeyler fýsýldýyor kulaklarýma. "Sus!" diyorum; susmuyor... Gücüm yetmiyor susturmaya. Hadi gel, o sesi yalancý çýkarma.
Ölmemekti zor olan, Þimdilik baþardým ben. Bilirsin; ’Ölmemek’, eþ anlamlýsý deðil yaþamanýn. Sev ne olur bu defa, içimde ölmemiþken Tüm þairlere ilham veren o kadýn.
Çýkma ne olur girdiðin rüyalarýmdan da. Ýstisna olsun bir seferlik o deyim. Ya da uyandýrma beni hiç, kývrýl yanýbaþým da. N’olur býrak, beþ dakika daha seveyim...
Tahsin Baðcývan 01.08.12
Sosyal Medyada Paylaşın:
ThsnBgcvn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.