Hangi Hüznü Giysem Yakışıyordu
Ýçimde bir tren bilmediðim istasyonlara doðru yol aldý
Geride hüzün kaldý…
Saatler, geceyi tam ortasýndan bölüyordu
Ve sokak lambalarýnda kelebekler ölüyordu.
Kimseler yoktu
Birkaç sokak kedisi
Bir de ben
Hepsi o kadar.
Hangi hüznü giysem yakýþýyordu
Hepsi de nakýþ nakýþ, desen desen
Ne de olsa kendi göz nurumuzdu
Beraber örmemiþ miydik
Benle sen
Yürüdüm,
Küçük adýmlarla, kocaman yürüdüm
Ruhumda, þafaða varma telaþý
Yanaðýmda boncuk boncuk gözyaþý
Biraz ileride, bir evden karanlýða inat ýþýk sýzýyordu
Ve bir sarhoþ kaldýrýmda öylece sýzýyordu
Umut ve umutsuzluk ayný sokakta
Ben de umutsuzluða mý yürüyordum acaba
Kayalýkta biter miydi nilüfer.
Tükeniyordu gözlerimdeki fer
Kirpiklerime takýlýp takýlýp düþüyordu yaþlarým
Ben daha önce de aðladým,
Bambaþkaydý bu sefer.
Ýçime hapsettim isyanlarýmý
Prangalar vurdum çýðlýklarýma
Bir serçe misali çýrpýndý kalbim
Göðsümü yaracak
Uçacak sandým.
Ay gökyüzünde misafir
Yýldýzlar safir safir
Yalnýzlýk öyle zordu
Öyle kordu be kâfir.
Serkan Uçar
S.U.
27.07.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.