Kim demiþ ki ýþýklar sönmez
Söner iþte
Bu sokakta, bu evde, bu boþ karanlýkta
Korkularýný baðrýna basan þehirler de uyur
Sadece
Sadece sen ayakta
Kimi zaman bir yataða baðlý
Kimi zaman bir yatalaða baðýmlý
Aþkla
Acýyla
Anýlarýyla
Ýz býrakýr bazen gökyüzü
Saatler sonra daðýlan, unutulan bir patika gibi
Köprücük kemiðinden geçerek ulaþýrsýn gökkuþaðýna
Yaðmur sonralarý olmayan renklerle sohbet edersin
Þafaðýn o ilk fýsýltýlarýný duyana kadar
Yatak odalarý da seviþir dýþarýda
Sokaklar boþ
Þehirler gerçek bir serseridir ruhunun ortasýnda
Kim demiþ ki ýþýklar sönmez
Söner iþte
Göz kapaklarýnýn isyanýn da,
Bir romanýn son sayfalarýn da
Göðüs kafesin tozlu raflara dönüþtüðün de
Avuçlarýn güne dair ekmek davasýnda
Eksik bir önsöz gibi yenilgi buðusuna kýzardýðýn da
Kimi zaman huzurlu
Kimi zaman yarý tok
Adamlýðýnla
Çocuðunla
Sýðýnamadýðýn çocukluðunla
Ýsimsizdir bazen adýmlarýn
Bir oyuncakçý dükkânýnýn vitrininde
Ceplerini çok derin yoklatan üç tekerlekli bisiklete
Fýrýndan yeni çýkmýþ taze ekmek misali ulaþýlmaz baktýðýn da
Merdivenleri týrmanýrken zaman durduðun da
Yine de açýlan o kapýda tebessümle karþýlanýp
Sarýlýp sarmalandýðýn da
Avunduðun da
Unuttuðunu düþündürüp unutmadýðýn da
Elbette ulaþýrsýn bir gün aslanlar gibi
Çocuðunun gözlerindeki parýltýya
O senin geçmiþte eksik kalan yanýndýr, tamamlarsýn
Açsan da, toksan da tamamlanýrsýn
Kim demiþ ki ýþýklar sönmez
Söner iþte
Ýkizidir tüm þehirler birbirlerinin, tüm hayatlar da
Ama Ýnanýrsan, umutla,
Yakarsýn tüm ýþýklarý, yýrtarsýn tüm perdeleri bir çýrpýda
Hayat bir partidir aþka, açlýða, tokluða ve sonsuzluða dair
Kimi hüzne aittir, kimi ise hüzne hain...