öyle sanýyordum ki gecenin kanatlarý altýnda bir daha uçamayacaðým bütün ihtimalleri birbirine düðümleyip ilmeði boynuma doluyordum sonra o boþlukta sallanýrken bozguna uðramýþ bir düþten uyanýyordum ýpýslak yine yarým kalmýþtým
kan ve ter gözyaþý keder toplasan çarpsan yalnýzlýðýmý yüzüme düþündün mü ne eder
öyle sanýyordun ki yýkýlmaz ulu bir çýnardým her dalýma bastýðýnda kýrýlmazdým oysa kökleri toprak üstünde kalmýþ heyula bir yýkýntýnýn altýnda nefessiz kalmýþtým
gitmek lazým gelirdi böylesi durumlarda hangi durum deme biz bizi bilirdik nasýlsa ha bir de zulasýnda þarap þiþesi taþýyan ayyaþlar onlar da bizdendi eðilip ellerinden eðilip tüm acýlarýný gömdükleri sakallarýndan öpmek istedim hüzne bulanmýþ gözlerimdeki telaþýn bir tek onlar ayýrdýna varmýþtý