EFSANENİN SONU
Örselenmiþ sevdalar çile yumaðý gibi,
Eskimiþ bakýþlarda arzu þimþeði çakmaz,
Arkaik tanrýlarýn ýssýz sunaðý gibi,
Müminler hâyâl olmuþ, kurban kanlarý akmaz.
Sana meftun volkanlar ateþini yitirmiþ,
Yanardað eteðinde renksiz küller gibisin,
Zaman iþini yapmýþ, efsaneyi bitirmiþ,
Vazoda unutulmuþ kuru güller gibisin.
Vah ki vah sana güzel, vay ki vay sana devran!
Cezbene tapýnanlar gitmiþler birer birer,
Nerde tatlý anýlar, nerde efsunlu seyran?
Sen artýk bir akþamsýn, neylesin seni seher?
Sisli puslu olsa da yüzleri yazanlarýn,
Sararmýþ mektuplarla tesellinin vaktidir,
Sonu var baharlarýn, yazlarýn, hazanlarýn,
Kýþlar da insanlarýn kaderle bir aktidir.
Þimdi elinde kalem döktür þiirlerini,
Her kâfiyen, her hecen yazýlsýn sin taþýna,
Kaybettin sana akan coþkun nehirlerini,
Mutsuzsun, üþüyorsun, kalmýþsýn bir baþýna.
Makman
Muammer Akman
Hasta yataðýnda þiirimi seslendirme nezaketini gösteren adaþým, deðerli dost, þair-yorumcu Muammer Baydere’ye sonsuz teþekkürlerimi sunarým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.