ıslak karanlık..

hüzünlü ve çaresiz hissediyorum
kendimi..
yapraklarýný döken bir sonbahar çýnarý gibi
kedersiz ve heder olmuþum...
kim bilir adýný bilmediðim bir yorgunluk mu yoksa hýþýrtýsý göðü yýrtan bi tasa mý?
adýný kendi adýmý unuttuðum gibi kaybetmiþim...
ýssýz bir sokakta arayýp duruyorum
senleri ve benleri,
dokunmayýn bana dikenli siyah bir bentte benziyorum...

geçen gün ayakabýmýn yüzüne bakýnca
ansýzýn alýklaþtým...
gözlerim pörtledi,
paçavralaþmýþ halime bende þaþtým,
çünkü siyah kunduram baþýmdan büyük gözüküyordu,
içim acý bir solukla kendine gelmeye çaýlþtý
ve çok sonradan aklýma geldi
kürek muahkumu olduðum...

yaþarken esaret altýnda kalmanýn halini
yüzü siyah duvakla örtülü bir kadýna bakarken daha iyi anlýyordum..
ona baktýktan sonra usulca koygunlaþýyordum,
siyah bir camda zencileri hatýrladým
yaþamak adýna güçlü kaslarýyla basket oynuyorlardý..
ben ise kendime ödünleme vermekten uzak
dikenli bir çalýnýn içine apýþýp kaldýðýma üzüldüm,
çaresizce
hiç bi þey yapmadan
karanlýðý beklemek çok zor sanýrým....
Sosyal Medyada Paylaşın: