Taş Gibi Yaş Düşüyordu

sen yokken
gökyüzünün saçlarý dökülüyordu
el incesiyle baðlarken yeryüzünü
her düðümde inliyordu yüreðim
kekremsi renklerin yüzündeki ekþime
akýyordu aðaçlarýn giysilerine.

sen yokken
taþ gibi yaþ düþüyordu
mermer lahitler üzerine
ben sus oluyordum,
sunaklarda
kurban edilirken
sevgiler.

suçsuz çocuklar baðýrýnca birden,
çelik çömlek patladý
irkildim gecenin nefesinde
rüyam düþtü yerinden
düþtü gördüklerim

sýzlanýyordu sokaklar
yalvaç bekliyordu
gündönümünde sevdalar
masumca.
belki de bir çaðrý…

sen yokken
tüm sözcükleri doldurdum
ferman yazan kalemime
kaðýda söküldü harfler
kan sýzýyordu
yansýmasýndan sözlerimin

korkuyordu þiirler
kimsesiz ipinin çekilmesinden
kimdik biz …

sen yokken
yunus’a sevdalý yüreðim,
küs oldu mevlana düþüncelerime

yok oldu benliðim.
oysa öfkelerimi vurmuþtum.
mavzer sesiyle
yýrtýlmýþtý çýðlýklarý

örselenmiþ gururumla
kucakladým gücenmiþliklerimi

pazarda çocukluðum satýlýyordu...

2009
Sosyal Medyada Paylaşın: