ellerim yorgundu tenine dokunmaktan ve uzuyordu zaman, uzadýkça gecenin saçlarý...
kendimi kaybettiðim sokaðýn birinde, fazla içmiþ olacaðým ki seni düþlüyorum yine. hayalin bana olmadýk oyunlarýný oynarken kirpiklerime inmiþ perde de, hani olur ya ay’ýn deniz üzeri yakamoz seviþmeleri... iþte tamda o’ralardayým... aslýnda sendeydim... sen koca bir þehir, bense senin içinden geçen sessiz bir nehirdim...
olmadý varamadým gözlerin dediðim denize. en olmadýk yerde kollara ayrýldým ve ayrýldým senden yönsüz tabelalarýn eþliðinde... oysa biriktirdiðim onca gözyaþý, olanca keder ve seyrüsefere býraktýðým düþler... hepsi kaðýdýn kalem oyununda silindi...
kim bilirdi? kim bilirdi? oyun edeceðini bana parfümünü birkaç kelimeye iliþtirip bir mektup eþliðinde! ben; yani maktülüne yollayacaðýna ve adýný dudaklarýmda cinayet sebebi sayacaðýný,
ki sen! ki sen en büyük cinnet haliydin benim küçük dünyamda bir lunaparkýn gece suskunluðuydun parmaklarýmda...
sýðdýramadýn ama; sýðdýramadýn deðil mi? yüreðim dediðin haraç mezat darp’haneye ve sattýn beni az biraz daha zaman kazanmak için üç-beþ adi kuruþa...
yapma! olmadýk yerden vurma... orada yüreðim var dokunma ve okunmasýn bir daha ismin kulaklarýma... ben; gecenin gündüze doðarken býraktýðý cinayet mahalli sen; kaldýrýmlarda kalmýþ DNA’sý bile tespit edilemeyen silinmiþ bir’kan zerresi...
eski’ci’m hüznüm senden yarým kalan dün tarihli takvim yapraðý... gözlerin ilk ölünecek yerlerin baþlangýcý... tenin, tenimden beslenen çöl ortasý Babil bahçesi... artýk; çoðu gitti azý kaldý hayatýmýzdakilerin ve herkes yüzünü gösterdi gök’yüzünün dýþýnda... inan bana... inanmasan da...
Gökay Birkan SUCAKLI Sosyal Medyada Paylaşın:
GökayBirkanSucaklı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.