sütten çýkma aþklara sevdalanmadýk hiç kendimiz gibi sevmiþtik oysa biz yarýnlarý dökerken takvimler yapraklarýnda’n yaralar kabuk baðladý yüreðimizde hep...
sesimde baþý boþ ev yalnýzlýðý sen yoksun ya sevgilim hani artýk hiç bir merhaba giderken býraktýðýn elvedayý gözlerimden alamaz þimdi...
içime çekilmiþ denizlerin soðukluðunda nefes almaya çalýþýyorum sensizliðin boðulan yanýnda kendime masallar anlatýyorum nafile hiçbir sokak senin yüreðine çýkmýyor ne yana baksam gözlerin gözlerimde hayal oluyor...
biliyorum sessizliðin kýrýklarýný biriktiriyorsun içinde saklayýp ahh ediþleri, hüzünler saçýyorsýn sabahý olmayan günlere avuçlarýmda miras býrakýlan kokunu arýyor þimdi ellerim birgün çýkýp gelirsin diye hep o istasyonda gelmeyen treni beklerim... üþürüm, saatler yaslanýr omzuma ne zaman yaralanýr akrep, koþar dilimdeki ateþin ortasýna kendini öldürür zaman kollarýmda, sen yoksun ve artýk boþ bir cennet dünya/durdukça...
Gökay Birkan SUCAKLI Sosyal Medyada Paylaşın:
GökayBirkanSucaklı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.