Acının En Sık Uğrağında

kent yalnýzlýklarýyla sarsýlýyor
ikindileri yaþama sevinci
hiçkimsenin yalnýzlýðý benzemiyor
baþka hiçkimseninkine
acýnýn en sýk uðraðýnda sýradan muþtusu
gözleri oyulmuþ orta halli bir evin
sabah çaylarýnda aðlamak kadar ölümsüzüm...

yaz akþamlarýyla tamamlanýyor avunmak
ve lekesiz bu mutsuzluk
serin bir esintiyle köreliyor karabasanlarda
bu ýssýzlýkta hiçbir son
yabancý gelmiyor anýlara muhtaçlýða
her þeyin eskisi güzel diyorum kendime
sadece annelerin yemeðe ve uykuya çaðrýþý ayný
annemi özlediðim kadar uzun yaþýyorum...

sahipsiz bir ýslýktan bile korkar olunuyor
bazen
bazen
yatak altlarýnda biriken bitmemiþ kitaplarda
hayat öðrenmeye çalýþýlýyor
baþarýsýz intiharlar
tatlý bir kaçamaða dönüþtürülüyor bazen
samimiyetsiz þiirlerde
ve bazen
ýslak güz otlarýna düþer gibi düþülüyor
yalnýzlýða
bir baþkasýný göremeyecek kadar
büyük bir yalnýzlýða
hiçbir araya sýðmýyor ömrüm
sonsuzluða yayýlýyorum...





kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: