saman rengi yaralar

tedirgin bekleyiþlerde zaman
istemsiz çabalardan doðdu
bizim öykümüzde bir anne iki çocuk
ne ararsan vardý ama bir tek
adam gibi bir adam yoktu
alnýný alnýma vurduðun
o yunan meyhanesinde dün
bütün balýklar öldü

kalbim senin þehrindir
nereye gitsen orasý vatanýmýz
oysa ellerim ayrýlýk yurdu ve büsbütün
tedirgin bir bulut gibi
aþkýnla yollara düþtüm
bu en acýsýdýr en sonuncusu
þavkýyla bir býçaðýn yüzünde
Ay nasýl susturulabilir

dizleri eski bir yaradan
kanayan çocuðun
annesine benziyordu gözleri
benimse içimde sevgilimin
kalbini parçalýyordu nemi
ýslanýrken dudaklarý seherde
kuru iklim güllerinin
ayaz içini öptü avuçlarýmýn

baktým dili yok kelimelerin
uykunun aþkýn yazýn
öylece kalacak kitaplar raflarda
sadece baþýný öne eðip
aðlayalým dedikten sonra
ben de sustum artýk aðlayan kim
aðlatan kim bilinmez
meçhuldür baþýný koyduðum diz

içince biliyor musun
büsbütün içime doluyorsun
kifayetsiz kalýyor her þey
kendinden geçiyor
mýknatýsa takýlmýþ gibi atomlar
bilmiyorum neden bana düþüyor
çýldýrtan bu akþamlar
bu mezbelelikte çürüyen gönül

yine de nereye düþüyorlarsa
ben orada ölüyorum
dilimin içinde nazlý bir kader saklý
kalemimin ucunda eni konu
yaslý bütün kadýnlar
gelip gidip aþký yüzüme vuruyorlar
kimin kimi sevdiðinin
ne önemi varsa artýk







Sosyal Medyada Paylaşın: