Geceyle baþlýyor kendime dönüþlerim,
Kendime yenilmiþliklerim,
Bir kýlýç darbesiyle,
Ýkiye bölünmüþlüklerim,
Beni kahreden o ezginin
Son demini dinlemeyiþlerim...
Öyle aðýr geliyor ki,
Geceyle baþ baþa kalýp,
Ve gecenin sessizliðinde,
Kendimle söylenmiþliklerim...
Halat vurulmuþ zamana sanki,
Baðlanýyor gecenin kapkara direðine..
Bir yanýmda saf tutarak yalnýzlýk..
Diðer yanýmda karanlýk
Düþüyor gecenin orta yerine..
Kendimle baþlayan saatlerde
Yalnýzlýðýmdan ürküyor,
Karanlýktan korkuyorum…
Ýþte o nedenle ki ben hep,
Tüm renkleri getirip gözümün önüne..
Seçtiðim bir damla beyazla,
Gecenin rengini açmak istiyorum..
Ve inat olsun diye yalnýzlýðýma,
Asýlýyorum düþlerime,
Umudun rengi diyerek
Düþlerimi boyuyorum maviye…
Maviyi gülüþüne,
Ve gülüþünü ekliyorum gecelerime…
Ferah Yýlmaz/ Daðarcýk – Ýzmit / 05.11.2007/21:45
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.