Haz(ir)an Sokağı

haziran’da kar yaðar mý anne,
üþür mü böyle çocuk düþleri.
nerede unuttum hatýrlamýyorum,
kendimden büyük gülüþleri.
kar yaðýyor anne,
ýhlamur aðaçlarýnýn üzeri bembeyaz.
karanfil kokularý sararken þehri,
göðsümde kardelenler açýyor.
zaman ilaçtýr derdin,
ne çok yalan.
öyle olmasa bunca kovalamasý akrebin,
yelkovaný,
unuttururdu acýlarýmý.
üþüyorum anne,
marazlý bir güvercin gibi.
gözyaþlarýmsa,
tuz basýyor örselenmiþ tenime.
sen sakýn aðlama anne,
aðlama.
içimdeki çocuðu uyandýrma
bilmez misin?
ne vakit bir anne evladýna aðlasa,
Meryem gözyaþlarýný saçar semaya..

.....

say ki sokak lambasýy(d)ým,
annemdi deniz, kokusunu taþýrdý rüzgâr,
karanlýk sokaktý babam;
mahinur
ve ben aydýnlatýrdým.







kaç kez taþlandý buðulu duvarlarým,
zaten kýsýktý ýþýltým,
korkardý sarhoþ nidalarýndan,
bir de ürkütürdü elektrik direkleri,
karanlýða gömecek gibi.







hep ayný çocuk tekmelerdi camdan dünyamý,
sanki bilirmiþ gibi baþýmý eðdiðimi,
nereden bilecekti, düþünce çatlak camlarým,
sönünce sokaðýn kandili,
babamýn yeniden,
öleceðini.





halbuki masumdu her çocuk,
bilirdim oyun kadar mazereti vardý bir lambayý kýrmanýn,
ve yine bilirdim kirliydi elleri i f t i r a l a r ý n...






de_soulmate

Sosyal Medyada Paylaşın: